რაფიელ ალექსანდრეს ძე ივანიცკი-ინგილო დაიბადა 1886 წელს ზაქათალის ოლქის სოფელ კახში; ეროვნებით ქართველი.

გიმნაზიის დამთავრების შემდეგ სასწავლებლად გაემგზავრა რუსეთში და დაამთავრა მოსკოვის უნივერსიტეტის იურიდიული ფაკულტეტი.

1917 წლის ივნისში იყო საქართველოს ეროვნულ-დემოკრატიული პარტიის ერთ-ერთი დამფუძნებელი; არჩეული იყო პარტიის მთავარი კომიტეტის წევრად და მდივნად.

1917 წლის განმავლობაში იყო ეროვნულ-დემოკრატიული პარტიის გაზეთ „საქართველოს“ მთავარი რედაქტორი, შემდეგ რედაქტორის თანაშემწე და პოლიტიკური განყოფილების გამგე.

თავადაც აქვეყნებდა წერილებს პრესაში; იყენებდა ფსევდონიმებს - „რ. ი.“, „რ. ინგილო“ და „რაფო ინგილო“.

1917 წელს რაფიელ ინგილო აირჩიეს საქართველოს საკათალიკოსო საბჭოს წევრად. აქტიური მონაწილეობა მიიღო საქართველოს ეკლესიის ავტოკეფალიის აღდგენაში.

1917 წლის ნოემბერში აირჩიეს საქართველოს ეროვნული საბჭოს წევრად.

1918 წლის განმავლობაში იყო საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის პარლამენტის წევრი.

1921 (?) წელს რაფიელ ივანიცკი-ინგილო ჩაირიცხა საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის დამფუძნებელი კრების წევრად საქართველოს ეროვნულ-დემოკრატიული პარტიის სიით.

1921 წელს საბჭოთა რუსეთის მიერ საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის ოკუპირების შემდეგ დარჩა საქართველოში და ჩაება წინააღმდეგობის მოძრაობაში.

1922 წლის 10 თებერვლის ღამეს საქართველოს ოკუპაციის წლისთავისათვის დაგეგმილი საპროტესტო მანიფესტაციების თავიდან არიდების მიზნით საქართველოს სსრ საგანგებო კომისიამ („ჩეკა“) რაფიელ ინგილო პარტიების სხვა ლიდერებთან ერთად თბილისში დააპატიმრა. ის იზოლაციის წესით მოათავსეს მეტეხის #2 „გამასწორებელ სახლში~.

1922 წლის ოქტომბერში საქართველოს „ჩეკას“ პრეზიდიუმმა პოლიტპატიმართა დიდ ჯგუფს დაუდგინა მოსკოვში, რსფსრ სახელმწიფო პოლიტიკური სამმართველოს განკარგულებაში გადაგზავნა, მათი რსფსრ-ს საკონცენტრაციო ბანაკებში გადასანაწილებლად. ამას მეტეხის #2 „გამასწორებელ სახლში“ მყოფი პოლიტპატიმრების მღელვარება და პროტესტი მოჰყვა, რამდენადაც, თავად საბჭოთა რიტორიკით, საქართველოს სსრ დამოუკიდებელი საბჭოთა რესპუბლიკა იყო და მისი მოქალაქეების სხვა ქვეყნის საკოცენტრაციო ბანაკებში გადასახლება საბჭოთა კანონებისვე აბსოლუტურ დარღვევად ჩანდა; პოლიტპატიმრების აქტიური პროტესტის და ციხეში ბარიკადების აგების შემდეგ ბოლშევიკურმა ხელისუფლებამ „კომპრომისად“ მათი საზღვარგარეთ გასახლება დაადგინა და 1922 წლის 9 ოქტომბერს პოლიტპატიმართა 62 კაციანი ჯგუფი, მათ შორის რაფიელ ივანიცკი-ინგილო, მოსკოვის გავლით პოლონეთში გააძევა, იქიდან კი გერმანიაში საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის წარმომადგენლის ლადო ახმეტელის დახმარებით ისინი გერმანიასა და საფრანგეთში გადანაწილდნენ.

რაფიელ ინგილო გერმანიიდან რომში გადავიდა, რადგან საქართველოს საკათოლიკოსო საბჭომ საქართველოს ეკლესიის წარმომადგენლად რომის პაპის კარზე მიავლინა.

რომში ცხოვრების განმავლობაში აქტიურად თანამშრომლობდა საზღვარგარეთ საქართველოს პოლიტიკური პარტიების გაერთიანებული ორგანიზაციის, ე. წ. „საერთო ფრონტის“ გამოცემებში; მუშაობდა „ვეფხისტყაოსნის“ იტალიურად თარგმნაზე.

1943 წელს ეკურთხა მღვდლად პარიზში; შემდეგ გადასახლდა ესპანეთში, სადაც ასრულებდა მღვდელმსახურებას მადრიდის მართლმადიდებლურ ეკლესიაში; წირავდა ბერძნულ, ქართულ და რუსულ ენებზე.

თანამშრომლობდა ესპანურ რადიოსა და რადიო „თავისუფლების“ ქართულ რედაქციასთან. როგორც რადიო „თავისუფლების“ მუდმივ თანამშრომელს, არაერთი გამოსვლა ჰქონდა მომზადებული საზოგადოებრივ-პოლიტიკურ და რელიგიურ თემებზე.

გარდაიცვალა 1966 წლის 27 ივნისს პარიზში.

დაკრძალულია ლევილის ქართველთა სასაფლაოზე.

წყაროები:

საქართველოს ეროვნული არქივი, ცენტრალური საისტორიო არქივი, ფონდი #1836, ანაწერი #1, საქმე #107, გვ. 90.

საქართველოს შსს აკადემიის არქივი. 1-ლი განყოფილება (ყოფილი სახელმწიფო უშიშროების კომიტეტის არქივი), ფონდი #6, საქმე #22353.

კავკასიონი XII, 1967 წ. პარიზი; თსუ ქართული ემიგრაციის მუზეუმი, გურამ შარაძის კერძო კოლექცია.

ფოტო: ივანე ჯავახიშვილის სახელობის თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ქართული ემიგრაციის მუზეუმი, გურამ შარაძის კერძო კოლექცია.